In het vorige artikel over recensies schreven we over slechte recensies. Vandaag komen drie types recensie aan bod die in feite wél recensies zijn, maar met opzet níet objectief, de zogenaamde non-recensies.
1. Er bestaan media die best een artikel willen opnemen over een pas verschenen boek, maar zelf geen tijd en energie willen steken in het schrijven ervan. In dergelijke gevallen mag de auteur zelf een tekst aanleveren. Het is logisch dat er dan een lovende, goed onderbouwde bespreking gepubliceerd wordt. Maar een echte recensie is het natuurlijk niet. Wat je hiervan moet vinden? Wees er als de kippen bij als de mogelijkheid je geboden wordt (en houd je geheim voor je)!
2. Met een beetje mazzel heb jij of heeft je uitgever connecties die elkaars bestaansrecht ondersteunen. Enerzijds bevordert een goed item de aandacht voor het medium (bijvoorbeeld een televisieprogramma). Anderzijds promoot aandacht voor het item (in dit geval het boek) de verkoop ervan. Zo houden de diverse partijen – programmamaker, uitgeverij, schrijver – elkaar in leven. Dit betekent niet dat de bespreking op zich kwalitatief onder de maat is, maar het doel is niet eenduidig op de recensie gericht. Wees er desondanks blij mee en geniet van de aandacht voor je boek!
3. Dan is er nog de advertorial. Dit is een tekst die sterk lijkt op een redactioneel artikel, maar in feite een advertentie is. Hij wordt doorgaans geschreven door een copywriter of reclamebureau. Uiteraard wordt de bespreking in positieve bewoordingen gebracht. Een advertorial herken je aan het woord advertorial boven de tekst en aan een afwijkende lay-out ten opzichte van de vormgeving van de overige artikelen. Beschouw een dergelijke recensie zakelijk: het is een marketingtool waar je voor in de buidel moet tasten. Bereken je ROMI, oftewel: zet de investering af tegen de te verwachten opbrengst.
Lees hier het artikel over slechte recensies en hier over goede recensies.
