De meest gemaakte grammaticafout vind je bij de vervoeging van werkwoorden. Kijk eens naar de tekst op de foto hierboven …
… en je ziet in gedachten een kunstenaar die vreselijk zijn best doet om zijn heerlijke boodschap sierlijk vorm te geven … hij schrijft met het puntje van zijn tong tussen de tanden de letters, hij tekent de blaadjes, de druifjes, de kaarsjes – en na vele uren is het klaar. Móói!
En dan staat er nét een d die een t moet zijn. In bewaard.
Want de zin staat in de tegenwoordige tijd en de regel is stam + t. Dus: bewaar + t = bewaart. Correct zou daarom zijn: Zoo de Heer het huis niet bewaart … et cetera.
‘Maar je zegt toch: bewaarde!’ wordt vaak tegengeworpen. ‘Dáárom die d.’
Nee.
Bewaarde is verleden tijd.
En bewaart: tegenwoordige tijd.
Vandaar in de verleden tijd de d.
En in de tegenwoordige tijd de t.
Eenvoudiger is het niet.
Hopelijk heeft nooit iemand de kunstenaar gewezen op zijn spelfout. Misschien had hij dan zijn prachtige boodschap in de vuilnisbak gesmeten. Nu pronkt hij in mijn boekenkast.
Onvergeeflijk is zo’n foutje trouwens niet. Iedereen begrijpt zonder meer wat er staat. ‘t Wordt ernstiger wanneer je puur fonologisch – foonooloogies of founoulougiesj – gaat schrijven. Volgens de klanken van woorden. Dan ben je afhankelijk van iemands uitspraak; of je die verstaat.
Misschien schrijft het wel gemakkelijker, fonologisch. Maar het leest moeilijker.
En als schrijver wil je toch vooral dat je tekst begrepen wordt?
Tip:
Kijk ook eens hier voor meer inspiratie over spelling; en heb je écht een corrector nodig voor je manuscript, dan ben je hier aan het juiste adres!
